ទោះមានច្បាប់ប្រឆាំង អំពើពុករលួយក៏ដោយ ក៏មិនមានប្រសិទ្ធិភាព ក្នុងការទប់ស្កាត់ ឬកាន់បន្ថយ នូវអំពើពុករលួយ នៅ​កម្ពុជាបានដែរ។ ហេតុអ្វីទៅ? លោកមេធាវី សុក សំអឿន បានធ្វើការពន្យល់ថា ដើម្បីឲ្យច្បាប់នេះ មានប្រសិទ្ធិភាព ក្នុងការ​អនុវត្ត និងអាចទប់ស្កាត់ ឬបញ្ឈប់អំពើពុករលួយបាន ល្គឹកណា «អ្នកសូកនឹងមិនមានទោស ដូចអ្នកស៊ី»។

ក្នុងកិច្ចសម្ភាសជាមួយអ្នកសារព័ត៌មាន បន្ទាប់ពីសិក្ខាសាលា ស្តីពី«ការស្វែងយល់ពីច្បាប់ និងការអនុវត្តច្បាប់ ស្តីពីការ​ប្រឆាំង អំពើពុករលួយ» នាវិមានរដ្ឋសភា កាលពីថ្ងៃទី២៦ ខែឧសភានេះ លោកមេធាវីបានបកស្រាយទៀតថា៖ «បើសិន​ជាយើងតឹងតែង ជាមួយអ្នកសូក មិនអាចចោទអ្នកស៊ីបានទេ។ បើចោទអ្នកស៊ីជាប់ ទាល់តែអ្នកសូក ជាប់គុកមុនចឹងទេ? (...) ច្បាប់នេះ បើចង់ឲ្យចាប់អ្នកស៊ីមានប្រសិទ្ធិភាព ប្រហែលជាត្រូវដាក់និយមន័យលើកលែង ចំពោះអ្នកសូក។»

លោកបានលើកជាឧទាហរណ៍ថា ការសូកត្រូវបានគេបង្ខំ ឬអ្នកដែលឲ្យគេសូកនោះ មិនដែលនិយាយថា «អ្នកឯងសូកខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យអ្នកឯងរួចខ្លួន» ទេ។ ជួនកាលអ្នកដែលឲ្យគេសូកនោះ គ្រាន់តែប្រាប់ថា សេវ៉ាចេះ សេវ៉ាចុះ ដូច្នេះគាត់បង់​តាម​សេវ៉ា គាត់មិនមែនសូកឯណា! លោកមេធាវី បានបន្តទៀតថា៖ «បើក្នុងច្បាប់នោះ មានការលើកលែងច្រើន ចំពោះអ្នក​សូក អាចនឹងធ្វើឲ្យអ្នកស៊ីខ្លាច។ បើអ្នកស៊ីឃើញអ្នកសូក ជាប់គុកដូចគាត់ដែរ គាត់គម្រាមអ្នកសូក ថានឹងជាប់គុកទាំងអស់​គ្នា គ្មានអ្នកណាហ៊ាននិយាយ។ តែបើអ្នកសូកថា ទេ ខ្ញុំឥតសូកគេផង ធ្វើម៉េចនឹងដាក់ទណ្ឌកម្ម លើគេបានទៅ (ទាំងអ្នក​សូក និងអ្នកស៊ី)។»

តាមមាត្រា៣៣ និង៣៤ នៃច្បាប់ស្តីពី ការប្រឆាំងអំពើពុករលួយ ឆ្នាំ២០១០ បានចែង ពីបទល្មើសពុករលួយ និងទោស តាម​រយៈអ្នកស៊ីសំណូក និងអ្នកសូកប៉ាន់ ដោយឲ្យអ្នកស៊ីសំណូក និងអ្នកសូកប៉ាន់ មានទោសប្រហាក់ប្រហែលគ្នា៖ «អ្នក​ស៊ី» ត្រូវទទួលទោស ពី៧ឆ្នាំ ទៅ១៥ឆ្នាំ ឯ«អ្នកសូក» ក៏ត្រូវទទួលទោស ក្នុងចន្លោះពី៥ឆ្នាំ ទៅ១០ឆ្នាំដែរ។ តែយ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ទាំងអ្នកស៊ី និងអ្នកសូក នៅតែមានទោស ក្នុងពន្ធនាគារដូចគ្នា។

ច្បាប់ស្តីពីការប្រឆាំងអំពើពុករលួយ ត្រូវបានសភាកម្ពុជាអនុម័ត កាលពីថ្ងៃទី១១ ខែមីនា ឆ្នាំ២០១០ មាន ៩ ជំពូក និង ៥៧ មាត្រា។ ច្បាប់នេះមានគោលបំណង លើកកម្ពស់ប្រសិទ្ធភាព សេវាគ្រប់បែបយ៉ាង ពង្រឹងអភិបាលកិច្ច និងនីតិរដ្ឋ​នៅ​ក្នុង​ការដឹងនាំ និងការគ្រប់គ្រងរដ្ឋ ព្រមទាំងរក្សាភាពស្អាតស្អំ និងយុត្តិធម៌ដែលជាមូលដ្ឋានចាំបាច់ ក្នុងការអភិវឌ្ឍ​សង្គម​ជាតិ និងកាត់បន្ថយភាពក្រីក្រ៕