កិច្ចប្រជុំលើកទី៤១ នៃគណៈកម្មាធិការបេតិកភណ្ឌពិភពលោក របស់អង្គការអ៊ុយណេស្កូ (UNESCO) បានសម្រេចនៅក្នុងរសៀល ថ្ងៃទី៨ ខែកក្កដានេះ (ត្រូវជាវេលាយប់ជ្រៅ ក្នុងថ្ងៃដដែល ម៉ោងនៅកម្ពុជា) ទទួលយកតំបន់រមណីយដ្ឋានបូរាណចំនួន៣ នៅក្នុងពិភពលោក ដាក់ចូលក្នុងបញ្ជីបេតិកភណ្ឌ​ពិភពលោក។ នេះបើតាមការអះអាង របស់សេចក្ដីប្រកាសព័ត៌មាន របស់ស្ថាប័នទទួលបន្ទុកផ្នែកវប្បធម៌ និងការអប់រំ របស់អង្គការសហប្រជាជាតិ នៅយប់ថ្ងៃដដែល ភ្លាមៗ​ក្រោយ​ការ​សម្រេច​នោះ។

តំបន់ទាំងបីនោះ មានតំបន់មួយស្ថិតក្នុងប្រទេសកម្ពុជា គឺរមណីយដ្ឋានប្រាសាទ សំបូរព្រៃគុក ស្ថិតក្នុងខេត្តកំពង់ធំ (កណ្ដាល)​ប្រទេស​កម្ពុជា រួមនឹង​តំបន់រមណីយដ្ឋានបូរាណ​ពីរទៀត របស់ប្រទេសចិន និងប្រទេសឥណ្ឌា។ សេចក្ដីប្រកាសព័ត៌មានបានបញ្ជាក់បន្ថែមថា តំបន់​រមណីយដ្ឋាន​បូរាណផ្សេងទៀត នឹងអាចត្រូវបានសម្រេច ឲ្យចុះក្នុងបញ្ជីបេតិកភណ្ឌពិភពលោក ដោយសារតែកិច្ចប្រជុំរបស់គណៈកម្មាធិការ ត្រូវបានបន្តធ្វើរហូតដល់ថ្ងៃទី១២ ខែកក្កដាខាងមុខនេះ។

ខាងក្រោមនេះ ជាប្រវត្តិសង្ខេប និងរូបថត នៃតំបន់រមណីយដ្ឋានទាំងបី៖

១) រមណីយដ្ឋាន​ប្រាសាទសំបូរព្រៃគុក ប្រទេសកម្ពុជា

តំបន់រមណីយដ្ឋាននេះ ជាបេះដូងនៃរាជធានី ឦសានបុរៈ របស់ចក្រភព ចេនឡា ដែលបានលាតសន្ធឹង​ឥទ្ធិពលរបស់ខ្លួន នៅចុងសតវត្សន៍ទី៩ រហូតដល់ដើមសតវត្សន៍ទី១២។ រាជធានីបូរណនេះ លាតសន្ធឹងនៅលើផ្ទៃក្រឡា ប្រមាណជា២៥គីឡូម៉ែត្រការ៉េ និងរចនាលំអ ដោយប្រាសាទជាច្រើន ក្នុងនោះប្រាសាទចំនួន១០ ត្រូវបាន​សាង​សង់​ឡើង​នៅកណ្ដាលក្រុង ដែលជាគំរូសំណង់បូរាណ មានតែមួយគត់ នៅក្នុងតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍។ រូបរាងប្រាសាទ និងក្បាច់ក្បូរចម្លាក់ នៅក្នុងតំបន់​រមណីយដ្ឋាននេះ ជាសក្ខីកម្មដ៏សំខាន់ និងដ៏មានតម្លៃ សម្រាប់ស្ថាបត្យកម្ម «មុនសម័យអង្គរ» ដែលក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវហៅថា ជារចនាបថ«សំបូរព្រៃគុក»។

២) រមណីយដ្ឋានកោះ គូឡាងស៊ូ (Kulangsu) នៅមាត់ទន្លេ «Chiu-lung» ប្រទេសចិន

ស្ថិតនៅក្បែរក្រុង «Xiamen» ភាគខាងត្បូងប្រទេសចិន កោះបូរាណ គូឡាងស៊ូ គីជាកោះតូចមួយ នៅមាត់ទន្លេ «Chiu-lung» និងជាអតីត​កំពង់ផែ​ពាណិជ្ជកម្មមួយ នៅក្នុងឆ្នាំ១៨៤៣ មុននឹងកោះបូរាណមួយនេះ ត្រូវបានចាត់ទុកជា ក្រុងកំពង់ផែអន្តរជាតិ នៅក្នុងឆ្នាំ១៩០៣។ កោះដ៏តូចនេះ មិនត្រឹមតែក្លាយ ជាកន្លែង​ផ្លាស់ប្ដូរ​ពាណិជ្ជកម្ម ដ៏សំខាន់ រវាងប្រទេសចិន និងប្រទេសដទៃទៀត នៅលើពិភពលោក​ប៉ុណ្ណោះទេ តែវាក៏បានក្លាយជាកន្លែង សម្រាប់ការធ្វើសមាហរណកម្មវប្បធម៌ ដែលតឹកតាងដ៏មានតម្លៃ តាមរយៈសំណង់អាគារជាច្រើន បានបន្សល់ទុករហូតដល់សព្វថ្ងៃ។

៣) ក្រុងបូរាណ «Ahmedabad» ប្រទេសឥណ្ឌា

ទីក្រុងបូរណ ស្ថិតក្នុងភាគខាងលិច នៃប្រទេសឥណ្ឌាមួយនេះ ត្រូវបានស្ថាបនាឡើង ដោយព្រះចៅ ស៊ុលតង់ «Ahmad Shah» ក្នុងសតវត្សន៍ទី១៥។ ព្រះចៅស៊ុលតង់ បានបន្សល់ទុក នូវស្នាដៃស្ថាបត្យកម្មដ៏មានតម្លៃជាច្រើន សម្រាប់ទីក្រុងដ៏ល្អវិចិត្រ មានដូចជា កំផែង «Badhra» និងព្រះវិហារមូស្លីម និងហិណ្ឌូជាច្រើន។

(រូបថតស្ដីពីតំបន់បេតិកភណ្ឌទាំងបី នឹងត្រូវដាក់ជូននៅក្នុងពេលបន្តិចទៀត)