បើរងចាំ ទុកឲ្យមានមេដឹកនាំមន្ទីរ ក្រសួង ឬមេដឹកនាំប្រទេសណាម្នាក់ មើលឃើញពីភាពរយីករយាក ចាស់​ទ្រុឌទ្រោម នៃអាគារសិក្សាជាច្រើន របស់វិទ្យាល័យបសេដ្ឋ អតីតវិទ្យាល័យសម្ដេចឪបសេដ្ឋ នោះ ប្រហែលជា​គេត្រូវរងចាំរាប់សិបឆ្នាំទៅមុខទៀត។ ដូច្នេះហើយចង់មិនចង់ នៅថ្ងៃនេះ អាគារសិក្សាចាស់ៗទាំងនោះ ចាំ​បាច់​ត្រូវបញ្ចេញខ្លួនឲ្យដឹង ដើម្បីដង្ហោយហៅរកជំនួយ ធ្វើយ៉ាងណាឲ្យមានការជួយសង្គ្រោះខ្លួន មុននឹងអាគារ​ទាំង​មូលបាក់ស្រុត រលំគ្រេង ទាំងក្នុងពេលសិក្សារបស់សិស្សានុសិស្ស។

ទិដ្ឋភាពក្នុង និងក្រៅថ្នាក់រៀន នៃវិទ្យាល័យបសេដ្ឋ។ (រូបថត ហ្វេសប៊ុក)

វិស័យអប់រំ - រូបថតជាច្រើន ត្រូវបានបង្ហោះតាមប្រព័ន្ធអ៊ិនធើណែត ក្នុងនោះមួយភាគធំត្រូវបានឃើញផ្សាយ​តាមបណ្ដាញសង្គម។ កុំថាតែសិស្សានុសិស្ស លោកគ្រូអ្នកគ្រូ ដែលកំពុងមានវត្តមាននៅ​ក្រោមដំបូល​អាគារ​ទាំងនោះ បើសូម្បីតែក្រុមអតីតគ្រូបង្រៀន និងអតីតសិស្សនៅវិទ្យាល័យបរសេដ្ឋ  ក៏បានរួមគ្នាថតរូប​អាគារ​អតីត​វិទ្យាល័យរបស់ខ្លួន បង្ហោះផ្សាយពាសពេញ ដើម្បីបង្ហាញឲ្យដឹង អំពីសភាពចាស់ទ្រុឌទ្រោម ជិតបាក់រលំ នៃ​អាគារទាំងនេះ។

នៅក្នុងរូបថតទាំងអស់នេះ បានបង្ហាញនៅតាមបន្ទប់នីមួយៗ នូវការលេចធ្លុះធ្លាយ ជញ្ជាំង បង្អូចបែកប្រេះស្រាំ និងមានដំបូលចាស់ ពុកផុយ ងាយ នឹងធ្លាក់មកក្រោម នៅពេលដែលប៉ះទឹក ឫខ្យល់។ នេះគេនៅមិនទាន់​និយាយដល់ករណី ដែលមានព្យុះភ្លៀងខ្យល់បកខ្លាំង ហើយអាចធ្វើឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ទៅដល់សិស្ស និងគ្រូបង្រៀនដែលកំពុងអង្គុយរៀន និងបង្រៀននៅក្នុងអាគារទាំងនោះផង។

កញ្ញា សុខ លី សាស្ត្រាចារ្យផ្ទាល់នៅវិទ្យាល័យនេះ បាននិយាយថ្លែងពីមូលហេតុ នៃការចុះផ្សាយរូប​ថត​ទាំង​នេះ ថាមកពីកញ្ញាអាណិតសិស្សខ្លាំងពេក។ អ្នកគ្រូ បាននិយាយថា ៖ «ពួកគេខំរៀនណាស់ ប៉ុន្តែសាលាមិន​អំណោយ​ផល»។

ដោយសារនៅក្នុងទីរួមស្រុកបសេដ្ឋ ខេត្តកំពង់ស្ពឺនេះ មានវិទ្យាល័យតែមួយ គឺវិទ្យាល័យបសេដ្ឋ (ក្នុងស្រុក​បសេដ្ឋ​ទាំងមូល មានវិទ្យាល័យបី) ដូច្នេះជារៀងរាល់ថ្ងៃ សិស្សច្រើន​រយនាក់ ត្រូវធ្វើដំណើរជាច្រើនគីឡូម៉ែត ពីលំនៅ​ដ្ឋាន​របស់ពួកគេនៅជុំវិញទីរួមស្រុក ដើម្បីបានមកក្រេបជញ្ជក់ចំណេះដឹង ពីគ្រឹះស្ថានសិក្សាដែលកើតដំបូងគេនេះ។ ប៉ុន្តែ​ដូចជាយុវតី ភួង សុធារី ជាដើម ដែលស្កាត់ក្នុងចម្ងាយផ្លូវជាង៧គីឡូម៉ែត្រ ដើម្បីមករៀន​បាន​រហូតដល់​ថ្នាក់​ទី ១២ នៅទីនោះ បានរៀបរាប់ពីភាពលំបាវេទនារបស់នាង និងមិត្តរួមសាលារបស់នាង នៅ​ពេលដែលពួកនាង ចូល​​មក​អង្គុយ​រៀន​នៅ​ក្នុង​ថ្នាក់។ នាងបានថ្លែងថា នៅពេលដែលមានភ្លៀងឬខ្យល់ លោក​គ្រូ​អ្នកគ្រូ មិនឲ្យចូល​រៀនទេ ព្រោះ​ពួក​គាត់​បារម្ភពីសុវត្ថិភាពសិស្ស ដែលបណ្ដាលពីអាគារសិក្សា។

រីឯសាស្ត្រាចារ្យមួយរូបទៀត លោក សេង ពិសិដ្ឋ ដែលធ្លាប់បង្រៀនអស់រយៈពេល៧ឆ្នាំ នៅវិទ្យាល័យនេះ បាន​ត្អូញត្អែរពីបទពិសោធន៍ដ៏ជូរចត់ ប្រាប់ទស្សនាវដ្តីមនោរម្យ.អាំងហ្វូ ថា នៅពេលមានភ្លៀងធ្លាក់ ឬខ្យល់បក់ម្ដងៗ ការសិក្សារបស់សិស្ស និងការបង្រៀនរបស់លោក បានជួបនឹងឧបសគ្គយ៉ាងខ្លាំង។ លោកគ្រូ បានពន្យល់ថា៖ «ពិបាកបង្រៀនណាស់ ព្រោះមានធ្លាក់ក្បឿងពីដំបូល កំឡុងពេលដែលសិស្សកំពុងរៀនក៍មាន។ ជួនកាល​ពេល​មានភ្លៀងអញ្ចឹង លោកនាយកមិនឲ្យបង្រៀនទេ ព្រោះខ្លាចមានគ្រោះថ្នាក់ដល់សិស្ស ហើយបញ្ហានេះ គឺដោយ​សារ អាគារទាំងបួនខ្នងនេះ មានសភាពទ្រុឌទ្រោមខ្លំាងពេក។»

អាគារទាំងបួនរបស់វិទ្យាល័យ មានអាយុមិនតិចជាង៥០ឆ្នាំឡើយ ពោលគឺចាប់ពីពេលដែលសាលារៀន បាន​សាងសង់រួចនៅឆ្នាំ១៩៦៤ និងត្រូវបានសម្ភោធដាក់ឲ្យប្រើប្រាស់ជាផ្លូវការ ដោយសម្តេចឳ ព្រះ​នរោត្តម សីហនុ។

បើតាមសម្តីរបស់លោកនាយកវិទ្យាលល័យនេះ បានឲ្យដឹងថា លោកធ្លាប់បានដាក់សំណើរ ជាញឹកញាប់​ដែរ​ ទៅ​ក្រសួងអប់រំ និងតាមស្ថាប័នអង្គការនានា​ ប៉ុន្តែមិនឃើញ មានការឆ្លើយតបមកវិញឡើយ។ លោកបាន​ត្អូញ​ត្អែរ​ទៀតថា សាលានេះ ឃើញតែទីតាំង និងបរិស្ថានទេដែលមានសភាពស្រស់ស្អាត តែតាម​ពិតទៅ បើ​បាន​ចូលមកមើលផ្ទាល់ គេនឹងយល់ថា វិទ្យាល័យបសេដ្ឋមានសភាពកំសត់តោកយ៉ាកខ្លាំង គួរឲ្យ​ចង់​ស្រក់​ទឹក​ភ្នែក ព្រោះតែភាពជរាជ្រុល នៃអាគារសិក្សាទាំងនេះ៕