ដោយខឹងនឹងអ្នកបំរើរបស់ខ្លួន ដែលនិយាយកំបុតកំបុយគ្មានក្បាលគ្មានកន្ទុយ សេដ្ឋីក៏ដាក់បញ្ជាថា ៖

• ពីថ្ងៃនេះតទៅ បើឯងនៅតែនិយាយគ្មានក្បាល គ្មានកន្ទុយទៀត អញនឹងវាយអាឯង!

អ្នកបំរើលឺហើយ ក៏ដើរឱនក្បាលចេញទៅ។ លុះមកដល់ថ្ងៃមួយ សេដ្ឋីអង្គុយលើសាឡុង ជក់ខ្សៀរ បង្ហុយផ្សែងថ្គោល ឡើងលើ។​ អ្នកបំរើដើរមកជិត ឱនក្បាលហើយនិយាយ៖

• សូមមេត្តាទានប្រោស... សត្វមេអំបៅ បង្កើតដង្កូវនាង ហើយអ្នកស្រុកយកដង្កូវនាងទាំងនេះ មកចិញ្ចឹមដើម្បី ធ្វើសូត្រ មុននឹងវាក្លាយជាមេអំបៅវិញ។ ទំរាំដង្កូវនាងបានដល់ធំ នឹងអាលវាបញ្ចេញសសៃសូត្រ ត្រូវរងចាំយ៉ាង ហោចណាស់ ក៏បួនទៅប្រាំមួយខែ។ បន្ទាប់ពីនោះ អ្នកស្រុក ក៏យកសសៃសូត្រនោះ ទៅស្ងោរជ្រលក់ពណ៌​ និងរវៃវាធ្វើជាសសៃអំបោះ គ្រាន់នឹងអាលគេយកទៅត្បាញជាក្រណាត់។ លុះបានជាក្រណាត់ហើយ អ្នកស្រុកក៏ យកទៅលក់នៅឯផ្សារ។ លោកម្ចាស់អញ្ជើញទៅផ្សារថ្ងៃមុន ឃើញក្រណាត់នោះក៏មានចិត្តស្រឡាញ់ ចង់ទិញមក កាត់ស្លៀកជាសំពត់។ កាត់បានជាសំពត់ហើយ ក៏យកមកស្លៀក ទាំងមានអារម្មណ៍ថាសប្បាយចិត្តមែនទែន ព្រោះមានជក់ទាំងខ្សៀរផង និងបង្ហុយផ្សែងទៅលើ យ៉ាងប្រពៃណាស់បាទ។ តែចៃដន្យអាក្រក់ លោកម្ចាស់ដាក់ ខ្សៀរមិនស្រួល ក៏ធ្វើអោយធ្លាក់ដុំភ្លើង មួយដុំ ទៅលើសំពត់ ឥឡូវបណ្ដាលអោយឆេះហើយទាន ...

សេដ្ឋីងាកក្រលេក មើលចុះក្រោយ ឃើញភ្លើងឆេះសំពត់ដែលគាត់ពាក់ ប៉ិនបាតដៃទៅហើយ ...

• ម៉េចក៏អាឯង មិននិយាយភ្លាមៗមក អញខំតែស្ដាប់ រហូតទុកអោយឆេះអស់ ប៉ិនបាតដៃទៅហើយ ???
• បាទទានប្រោស ... និយាយត្រូវមានក្បាល​ មានកន្ទុយណាទាន !