នៅក្នុងប្រទេសបានដាក់ខ្លួនឆ្ងាយពីពិភពលោក ជាង៥០ឆ្នាំមកហើយនេះ កីឡាកាយវប្បកម្ម មិនសូវជាមានអ្នក​យក​ចិត្ត​ទុកដាក់ប៉ុន្មានទេ តែសព្វថ្ងៃវិស័យនេះកំពុងពង្រីកខ្លួនឡើងវិញ។

ការប្រកួតអ្នកមានសាច់ដុំ ក្នុងប្រទេសភូមាកន្លងមក។

បិតបាំងរាងកាយតែជាមួយ ខោខ្លីពណ៌ទឹកសមុទ្រ និងបំពោកលើដងខ្លួន ជាមួយតែនឹងប្រេងឡើងរលើបរលោង បុរស​ដែល​មានឈ្មោះថា ហ្សារី តាំង (Zarli Tin) តែងតែសុបិន្ដថា នឹងក្លាយជាបុរសដែលមានសាច់ដុំល្អជាងគេ នៅភូមា។

«ខ្ញុំមិនជាអស្ចារ្យអីប៉ុន្មានទេ ហើយខ្ញុំក៏មិនល្បីអ្វីដែរ តែខ្ញុំធ្វើការ។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំកំពុងដើរនៅលើផ្លូវត្រូវ។» នេះជាសម្ដីរបស់ បុរសដែលមានវ័យចំណាស់៣៣ឆ្នាំរូបនេះ ជាមួយនឹងសំណើចដ៏ក្អាកក្អាយផង។ នៅបន្ទប់ហាត់ ដែលមិនសូវជា​ស្អាត​ប៉ុន្មាន គាត់បានលើកបង្ហាញយើង នូវសាច់ដុំដៃរបស់គាត់ ដែលមានទំហំប៉ុន «ក្រូចផ្លុង» ប្រកបដោយមោទនភាព។

វាជាផ្នែកមួយនៃយុវជនជំនាន់ក្រោយ ដែលតែងសង្ឃឹមទទួលបាន នូវចំណូលយ៉ាងសន្ធឹកសន្ធាប់មួយ ជាមួយ​នឹងកីឡា​«សាច់ដុំ»នេះ។ តាំងពីការរំលាយរូបរាង នៃរដ្ឋអំណាចយោធាកាលពីពីរឆ្នាំមុន រដ្ឋាភិបាលកែទម្រង់បច្ចុប្បន្ន បាន​បង្កើត​គម្រោង ផ្ដល់ការឧបត្ថម្ភទៅវិស័យកីឡាជាច្រើន ដើម្បីជាការត្រៀមចូលប្រកួត ក្នុងល្បែងអាស៊ីអាគ្នេយ៍ ដែលគេហៅថា «ស៊ីហ្គេម (SEA Games)» នោះផង។ល្បែងនេះ នឹងត្រូវគេរៀបចំក្នុងប្រទេសភូមា នៅចុងឆ្នាំខាងមុខ ហើយត្រូវ​បាន​ចាត់​ទុកថា «សំខាន់» ប្រហាក់ប្រហែលនឹង ល្បែង«អូឡាំពិក» ធ្វើក្នុងប្រទេសជឿនលឿនឯទៀតៗដែរ។

ប្រទេសម្ចាស់ផ្ទះ សង្ឃឹមថានឹងទទួលបាន មេដៃច្រើន ជាមួយនឹងកីឡា«សាច់ដុំ» ខណៈដែលខ្លួនឯង ធ្លាប់បានទទួល​ជា​ច្រើនរួចមកហើយ។ ភូមាមានជោគជ័យ នៅក្នុងវិញ្ញាសារនេះច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ណាស់ នៅក្នុងអតីតកាល បើទោះជា​ប្រជាជនភាគច្រើន នៅមានគំនិតអភិរក្សនិយម និងមានរូបរាងមិនសូវប្រកបនោះក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែគួរបញ្ជាក់ថា នៅអំឡុង​ឆ្នាំ១៩៧០ កីឡានេះមានប្រជាប្រិយភាពខ្លាំងជាទីបំផុត ដោយកាលនោះ ប្រជាជនភូមាធ្លាប់ឃើញសាច់ដុំ របស់តារា​ភាពយន្ដអាមេរិក អាណុល ស្វារហ្សេនេជ័រ (Arnold Schwarzenegger) ហើយចង់យកគំរូតាម។

រូឡូលាបថ្នាំពណ៌

នៅពីក្រោយវាំងនននៃជ័យជំនះទាំងនេះ វាមានរឿងអាក្រក់ជាច្រើន ដែលបានកើតមានពីអតីតកាល ដូចជា កង្វះថវិការ អាហារ និងគ្មាន​កម្មវិធីច្បាស់លាស់ សម្រាប់ការហ្វឹកហាត់ជដើម។ ការហ្វឹកហាត់យក «សាច់ដុំ» ត្រូវការខ្លាំងណាស់ នូវ​ជាតិប្រូតេអ៊ីន និង​អាហារ​បន្ថែមផ្សេងទៀត ដើម្បីទ្រាំទ្រនូវការហ្វឹកហាត់ ក្នុងរយៈពេល ពីបួនទៅប្រាំម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ។

«តែលុយដែលខ្ញុំរកបាន ពីការងារ មិនគ្រប់សម្រាប់ទិញ ទឺកវិតាមីនមួយដប សម្រាប់ការហ្វឹកហាត់នោះផង» បុរសម្នាក់​ទៀតបន្លឺឡើង ដោយបានប្រាប់យើងថា គាត់មានឈ្មោះ ទីន ល្វិន (Tint Lwin) មុខរបរ ជាអ្នកបើករថយន្ដដឹកទំនិញ មាន​អាយុ៣២ឆ្នាំ ហើយគាត់ស្ថិតក្នុងក្រុមជម្រើសជាតិ ដើម្បីទៅប្រកួតនៅ ស៊ីហ្គេមខាងមុននេះដែរ។

«កីឡា នឹងរីកធំឡើង។ អ្នកចាត់ចែង បានជួយយើងអោយក្លាយជា កីឡាករដ៏អស្ចារ្យ។ អញ្ចឹង គង់តែនឹងបានសម្រេច​ជា​មិនខាន។» ទីន ល្វិន បានបន្ត ក្នុងពេលដែលអ្នកជំនួយការរបស់គាត់ម្នាក់ បានយក«រូឡូលាបថ្នាំពណ៌» មកជ្រលក់ប្រេង ដាក់លាបពីលើខ្លួនគាត់ បណ្ដើរៗនោះ។

យើងក្រ តែមានបេះដូង

ក្រោយពីការងើបបះបោររបស់និស្សិត ក្នុងឆ្នាំ១៩៨៨ ដែលបានរងនូវការបង្ក្រាប ក្នុងថ្លុកឈាមនោះមក ពិធីប្រកួត​ប្រជែង​«សាច់ដុំ» ត្រូវបានគេបំភ្លេចមួយអន្លើ ដោយហេតុថា មេដឹកនាំផ្ដាច់ការយោធា បានចាត់ទុកកីឡានេះ ជាផ្នែកមួយនៃ​សកម្មភាពនិស្សិត។ រហូតមកដល់ពេលមួយ ដែលដឹងថា ប្រទេសខ្លួននឹងរៀបចំ ការប្រកួតជាលក្ខណៈអន្តរជាតិនេះ ទើប​ពួក​អ្នកស្រឡាញ់សាច់ដុំ ចាប់ផ្ដើមពន្លេចខ្លួនមកវិញ នៅក្នុងប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ។

«ប្រហែលជាពួកយើងក្រ តែពួកយើងស្រឡាញ់កីឡានេះ» ហ្សារី តាំង បានបង្ហាញពីទឹកចិត្តខ្លួនឡើង ដោយបានអួតអាង​ថា គាត់ធ្លាប់​បានជាប់លេខបី នៅក្នុងការប្រកួតកន្លងមក។ តែបេះដូងអ្នកកីឡា មិនបញ្ឈប់ត្រឹមនេះទេ ដោយសង្ឃឹមយ៉ាង​មុតមាំ នៅក្នុងប្រកួតកីឡាស៊ីហ្គេមខាងមុខ ពីការដណ្ដើមបានមេដៃមាស មកឲ្យប្រទេសខ្លួន ជាមិនខាន។

និស្សិតម្នាក់ទៀត អាយុ១៩ឆ្នាំ ឈ្មោះ អក ថារខ្វាវ (Oak Tharkyaw) បានជ្រលក់មាត់ចូលមកនិយាយដែរថា «អ្នក​មាន​សាច់ដុំល្អជាងគេ មានភាពល្បីល្បាញនៅទីនេះ»។ ថារខ្វាវ ជាកីឡាករមួយរូបក្នុងចំណោមកីឡាករទាំង១៥០នាក់ នៃ​វិញ្ញាសារ ដែលពួកគេកំពុងហាត់។ និស្សិតយើងបានបន្ថែមថា «ជាកីឡាមួយស្លូតបូត និងជួយអោយខ្លួនយើង មានការ​ជឿជាក់លើខ្លួនឯង និងមានកម្លាំងខ្លាំង»។ តែ ថារខ្វាវ បានសម្ដែងការសោកស្ដាយ ពីបញ្ហា«មួយ»ថា «ស្រីៗ»នៅទីនេះ ចូលចិត្តបុរសមានមាឌតូច ហើយស្គមៗ ដូចតារារបស់កូរ៉េនោះជាដើម៕

------------------------------------------------------
ដោយ កេសរកូល - ប៉ារីស​ ថ្ងៃទី០៥ ខែមិនា ឆ្នាំ២០១៣
រក្សាសិទ្ធគ្រប់យ៉ាងដោយ៖ មនោរម្យព័ងអាំងហ្វូ